ถ้าเอ่ยถึง “เยาวราช-สำเพ็ง” หลายคนอาจนึกถึงย่านที่คราคร่ำไปด้วย สีสัน ความคึกคัก เศรษฐกิจ รายได้ที่หมุนเวียน และผู้คนจำนวนมากเบียดเสียดกัน รวมทั้งเป็นจุดหมายปลายทางของการท่องเที่ยว และแหล่งอาหารขึ้นชื่อที่หลายคนอยากมาเยือน
การเป็นย่านธุรกิจการค้าที่เติบโตคู่กรุงเทพมหานครมายาวนาน ทำให้มีหลายคน หลายธุรกิจ เติบโตไปพร้อมเศรษฐกิจ และการพัฒนาเมืองในแต่ละยุคสมัย แต่หลายคนก็ยังอยู่ที่เดิม และมีอีกหลายคนที่เข้ามาหางาน ประกอบอาชีพ เพราะความต้องการแรงงานของภาคธุรกิจการค้า โดยเฉพาะแรงงานราคาถูกทั้งชาวไทยและชาวต่างชาติ
ทำให้นอกจากมิติด้านเศรษฐกิจของเมือง อีกมุมหนึ่ง เยาวราช-สำเพ็ง ก็เป็นพื้นที่พักอาศัย เป็นที่ทำมาหากิน ของกลุ่มคนที่ไม่มีความมั่นคงทั้งด้านที่อยู่อาศัย แหล่งทำมาหากิน และรายได้
ที่อาศัยห้องเช่าตามอาคารในย่านเป็นที่พักหลับนอนแบบสัญญาระยะสั้นหรือไม่มีสัญญา อาศัยร้านค้าในย่านเป็นที่รับจ้างทำงานในอัตราแรงงานขั้นต่ำ อาศัยพื้นที่ตามตรอกซอกซอยเป็นที่ทำมาหากินรายวัน
แต่คนกลุ่มนี้ มักถูกละเลยจากการพัฒนาเมืองทั้งด้านกายภาพและด้านนโยบาย ที่ล้วนแต่ไม่สอดคล้องกับสภาพบริบทพื้นที่ และไม่เอื้อต่อการประกอบอาชีพ หรืออยู่อาศัยในย่านเมืองเก่า อีกทั้งในบางอาชีพยังถูกผลักให้มองเป็นปัญหา ไม่มีนโยบายที่รองรับ เป็นกลุ่มคนที่ผิดกฎหมาย แม้จะประกอบอาชีพหรือพักอาศัยกันมาอย่างยาวนานก่อนจะมีการบังคับใช้นโยบายก็ตาม
เยาวราช สำเพ็ง ไม่ได้เป็นเพียงย่านเศรษฐกิจ หรือจุดหมายปลายทางของการท่องเที่ยวเพียงมิติเดียว แต่ในอีกมุมนึงของเยาวราช สำเพ็ง ยังเป็นที่พักอาศัย ที่ทำงานของกลุ่มแรงงาน กลุ่มคนที่ไม่มีความมั่นคง แต่ทุกคนล้วนเป็นฟันเฟืองที่ขับเคลื่อนเศรษฐกิจของย่านให้เติบโต เป็นผู้ก่อร่างสร้างย่านให้เป็นที่รู้จักจวบจนทุกวันนี้ อีกทั้งยังเป็นสีสันของย่านที่สร้างความหลากหลายในหลาย ๆ มิติ ดังนั้น ไม่ว่าเมืองจะเติบไปอย่างไร หากยังคงต้องการดำรงความเป็นย่านธุรกิจการค้าที่มีความหลากหลายเอาไว้ ทุกคนจึงควรมีสิทธิที่จะใช้ชีวิต ทั้งพักอาศัย ทำมาหากิน บนพื้นที่แห่งนี้อย่างเท่าเทียมกัน
